De eerste week...

Lieve allemaal,

De eerste week zit erop…thank god. Ik vond het een hele zware week, heb het niet makkelijk gehad. Maar ik zal bij het begin beginnen.
Maandagochtend om 9.30u moesten Matthijs en ik in het hotel aanwezig zijn. We kregen een introductie van 2 uur met allemaal informatie over het hotel. Hierna volgde een rondleiding door het hotel. Nou ik kan jullie vertellen; het is prachtig! Het is het hoogste gebouw van Tallinn met z’n 30 verdiepingen. Met standaard kamers, suites, executive suites en een presidential suite. Maar zelfs de standaardkamers zijn al luxe hoor, die regendouche en het bad die erin zitten zien er alleen al prachtig uit. Wat dat betreft een goede eerste indruk. Na de rondleiding zijn we naar de kelder van het hotel gegaan, daar bevindt zich de Housekeeping, waar ik de eerste 2 weken zal gaan werken. Voorgesteld aan de mensen daar en daarna ook een uniform gekregen en een kluisje waar alles in kan. Je mag nl niet in je werkkleding naar het hotel komen, je moet je ’s ochtends omkleden in de kleedkamer. Morgenochtend om 8.00u beginnen…ben benieuwd! Zo stonden we dus rond een uur of 2 alweer buiten. En omdat anders de dag nog zolang duurt zijn we even iets gaan drinken in de stad bij Solaris, een groot shopping centre. Daarin zit een groot buffet restaurant, het lijkt een beetje op La Place van de V&D, maar dan meer in een ‘vreetschuur’ vorm haha. We zijn een paar jaar geleden naar Disney geweest en toen hebben we ook in zo’n soort restaurant gegeten, waar het personeel verkleed is (en er echt niet uit ziet!) en waar je heel veel eten kunt halen voor weinig geld. Verder nog even op zoek naar panty’s want een rok is ook onderdeel van mijn uniform. Ze vroeg: ‘wil je een rok of een broek?’ Ik wilde wel een broek, zit veel lekkerder. Zegt ze: ‘we don’t have pants’. Ja waarom vraag je het dan? Een rok dus.

De volgende ochtend bij het omkleden bleek de maat van de rok niet helemaal goed te zijn. Ik had een maatje 36 gekregen (normaal heb ik altijd 38 ) omdat ze dacht dat ik die wel zou passen. Nou niet dus. Dus hup, naar de ‘uniform store’ en vragen om een maatje groter. Hebben ze niet! En komt niet ook! Dus, maatje 40 dan maar. De rok is bruin van kleur, daarboven zit een witte blouse en daaroverheen weer een gilet in zandkleur. De rok valt ver over m’n knieën en daardoor lijk ik net op antieke Annie die naar de kerk gaat op zondag. Vandaag moet ik meelopen met Kristiina, een room attendant. Dat is gewoon een sjiek woord voor kamermeisje. Dus…kamers schoonmaken! Mijn hemel, wat ’n rotwerk. Stay overs (gasten die de komende nacht ook nog blijven) zijn makkelijk; bed rechttrekken, stoffen, stofzuigen, dweilen, handdoeken verwisselen en de badkamer beetje boenen. Maar check outs….pff. Dan moet het hele bed natuurlijk verschoond worden, en het bed is grooooot. Kijk, ik maak thuis ook wel m’n eigen bed op, maarja dat is 1.40m. Dit bed is op z’n minst king-size. En dan moet alles natuurlijk ook nog recht leggen en heel strak en netjes. Tsja, oefening baart kunst. Met een check out kamer ben je ongeveer 30-45 min bezig. Nou ik vond het hard werken en respect voor de room attendants! Vandaag bleek overigens wel dat de mensen in de housekeeping zeer slecht Engels spreken. Er zijn er een paar bij die het spreken maar dan wel gebrekkig. Alles wat ze onderling praten gaat in het Ests, ook als ik erbij ben. Heel vervelend en geeft je geen fijn gevoel. Bovendien lopen er ook nog 4 meiden bij die doof zijn, praten dus met elkaar in gebarentaal en daar is helemaal geen touw aan vast te knopen. Kristiina’s Engels was te doen, maar veel woorden hebben we niet gewisseld. Om 16.30u was ik blij dat m’n dag erop zat en lekker naar het hostel kon.

Woensdag, donderdag en vrijdag zijn een beetje hetzelfde verlopen. Ik mocht meelopen met de supervisor. Ook dit is weer een duur woord voor iemand die eigenlijk gewoon de kamers checkt die de room attendants schoon hebben gemaakt. Simpel gezegd loop je de hele dag met een stofdoekje van kamer naar kamer en van verdieping naar verdieping om alles nog een keer af te stoffen en vlekjes weg te poetsen. Soms is er variatie, zoals een gast die allergisch is voor stof en dat je dus het beddengoed moet verwisselen, of gasten die met een baby komen en dat je een Winnie de Pooh babybedje moet neerzetten. Maar verder is het eentonig werk. Petje af dat ze het zolang volhouden. Lunchen doe ik trouwens in het hotel, er is een soort warm (nou meer lauw) buffet wat iedere dag verschilt. Zo heb ik al aardappelpuree gegeten met boontjes, en vrijdag hadden ze zelfs een gewone echte aardappel! Met gestoomde groenten, was best lekker. Zo leer je overigens wel te waarderen hoe lekker het eten is wat je thuis krijgt, dat mis ik nu wel. Vrijdag uit werk was daar de verrassing van de week: er waren kaartjes aangekomen! Heel lief, van Toos en Iris.

De zoektocht naar een goede supermarkt dichtbij is overigens onverminderd voort gegaan hoor ;) En wat blijkt, hij is er hoor! Naast het hotel zit een winkelcentrum (ja, ze hebben er hier zat) en daarin zit een grote, luxe supermarkt. Ze hebben er zelfs Nederlandse kaas, stroopwafels, Nutella en pindakaas!

In het begin van dit bericht zei ik dat het een hele zware week vond. Dat komt met name door het feit dat ik m’n draai heel lastig kan vinden, moeilijk kan wennen en ‘thuis’ erg mis. En het feit dat men zo slecht Engels spreekt in het hotel maakt het er absoluut niet makkelijker op. Ik ben heel erg blij dat Skype bestaat. Zo spreek ik papa, mama en Lars iedere dag, en heb ik geskypt met Tirsa, Tess, Marijke, Marlies en Lisette. Erg leuk. Maar m’n stemming wisselt per moment. Zo kan ik denken dat ik het wel red, die 5 maanden weg van iedereen, en zo is dat weer helemaal omgeslagen. Lastig lastig lastig. Het is heel erg volhouden en de moed erin houden.

Gisteren, 17 september, werd ik 22 jaar. ’s Nachts werd ik al wakker gebeld door Lars om me te feliciteren, was erg leuk. Gedurende de dag heb ik heel veel smsjes, mailtjes en berichtjes op Facebook gehad. Allemaal erg lief. Toch was het een hele gekke dag, ik heb me –ondanks alle berichtjes- nog nooit zo ‘niet jarig’ gevoeld. ’s Middags ben ik met Matthijs naar weer een ander winkelcentrum gegaan omdat ik nog steeds op zoek ben naar elastiekjes voor m’n haar (weet bijna zeker dat ik ze in m’n koffer heb gegooid maar ze zijn spoorloos en kan ze hier in de winkels nergens vinden) en missie geslaagd, hele lelijke met glitters bestrooide elastiekjes gevonden! En uiteraard ook even taart (cheesecake) gegeten, dat hoort er toch bij als je jarig bent! Hierna zijn we naar de bios geweest, Larry Crown. Ik heb af en toe even gekeken naar de Estse en Russische ondertiteling, maar daar begreep ik geen snars van, dus toen maar weer gefocust op het Engels ;) Daarna wat gegeten in die vreetschuur waar ik eerder over vertelde en toen weer terug naar het hostel. Lars ging bij m’n ouders eten vanavond, dus ik ben door papa, mama, Damems & Lars toegezongen via de Skype, was erg leuk.

Matthijs wilde vandaag, zondag, naar de oude haven. Dus wij erheen, nou niks boeiends aan. Wel weer een supermarkt gevonden (het wordt bijna een obsessie haha), die vergelijkbaar is met de Super U in Frankrijk. Ik heb er zelfs theedoeken gevonden! En we kwamen ook nog langs een winkel die echt een kopie is van de Nederlandse Blokker, zelfde producten, prijskaartjes, etc. Heel grappig om te zien. Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in het Gemeentemuseum, met daarin alles over de geschiedenis van Estland en Tallinn.

Voor deze week heb ik een nieuwe missie: het vinden van een sportschool! Goed voor meerdere doeleinden; m’n conditie zodat ik straks bij de handbal niet helemaal achteraan hoef te sjokken, tijdverdrijf en wie weet ontmoet ik nog mensen die wel Engels spreken! Tot zover dit lange bericht, sorry als het een beetje negatief is maar dat is gewoon hoe ik me nu voel. Ik hoop dat het volgende bericht positiever gestemd is. Heel erg bedankt voor alle berichtjes die ik heb ontvangen van iedereen gedurende de week, het is fijn als je weet dat er aan je gedacht wordt.

Liefs, Joyce